พระตถาคตเกิดขึ้นในโลกเพื่อแสดงแบบแห่งการครองชีวิตอันประเสริฐแก่โลก

ภิกษุ ท. !     ตถาคตเกิดขึ้นในโลก นี้  เป็นพระอรหันต์  ผู้ตรัสรู้ชอบด้วยตนเอง
สมบูรณ์ด้วยวิชชาและจรณะ  ดำเนินไปดี  รู้แจ้งโลก  เป็นสารถี
ฝึกคนควรฝึกไม่มีใครยิ่งกว่า เป็นครูของเทวดาและมนุษย์ เป็นผู้เบิกบานแล้ว
จำแนกธรรมออกสั่งสอนสัตว์.

ภิกษุ ท.    !     ตถาคตนั้น ได้ทำให้แจ้งซึ่งโลกนี้  กับทั้งเทวดา  มาร  พรหม
ซึ่งหมู่สัตว์กับทั้งสมณพราหมณ์ พร้อมทั้งเทวดาและมนุษย์ ด้วยปัญญาอันยิ่งเองแล้ว
ประกาศให้ผู้อื่นรู้แจ้งตาม.
ตถาคตนั้น     แสดงธรรมไพเราะในเบื้องต้น ท่ามกลาง และที่สุด
ประกาศพรหมจรรย์พร้อมทั้งอรรถะ พร้อมทั้งพยัญชนะ บริสุทธิ์บริบูรณ์สิ้นเชิง.

คฤหบดี หรือลูกคฤหบดี หรือคนที่เกิดในตระกูลอื่นใดในภายหลังย่อมฟังธรรมนั้น.
ครั้นฟังแล้ว    ย่อมเกิดศรัทธาในตถาคต.
กุลบุตรนั้น ผู้ประกอบอยู่ด้วยศรัทธา  ย่อมพิจารณาเห็นว่า “ฆราวาส คับแคบ เป็นทางมาแห่งธุลี;
ส่วน  บรรพชา  เป็นโอกาสว่าง.    มันไม่เป็นไปได้โดยง่ายที่เราผู้อยู่ครองเรือนเช่นนี้
จะประพฤติพรหมจรรย์นั้น    ให้บริสุทธิ์บริบูรณ์โดยส่วนเดียวเหมือนสังข์ที่เขาขัดสะอาดดีแล้ว.
ถ้ากระไร เราพึงปลงผมและหนวด ครองผ้าย้อมฝาด   ออกจากเรือนไป,   บวชเป็นผู้ไม่มีเรือนเถิด”. ….

พุทธประวัติจากพระโอษฐ์
ภาคนำ ข้อความให้เกิดความสนใจในพุทธประวัติ หน้าที่ ๑๑/๖๑๔